Kinderen en de dood, een bijna onmogelijke combinatie. Want kinderen horen te bruisen van het leven, te spelen en gelukkig te zijn. Zo vaak merk ik dat ouders ze willen beschermen voor verdriet, en natuurlijk gebeurt dat vanuit liefde. En toch, het kan niet… Want verdriet hoort bij het leven, het is misschien vreemd: ze groeien ervan, ze ontwikkelen zich tot weerbare volwassenen. Kinderen zijn de toekomst, in hun leven leren ze om te gaan met alles wat er is. Dus ook kinderen mogen ervaren dat de dood bij het leven hoort.
Mensen zeggen wel eens tegen me: ‘Lia, jij spreekt de taal van de kinderen, van jongeren’. En dat klopt wel. Ik heb jarenlang in het jeugdwerk gezeten en ik geniet van het contact met kinderen, ik ervaar hun eenvoud en puurheid. Ik laat ze alles van dichtbij meemaken. Ik zié ze en betrek ze bij de uitvaart. Ik neem ze serieus door kindervergaderingen te beleggen waarin ik naar hún wensen luister. En dan kiezen ze vaak ook zelf de plek uit, een plek waar ze goede herinneringen aan hebben. Dan komen de verhalen vanzelf. Misschien vertellen ze wel een geheimpje, over hun logeerpartijen bij opa en oma waar ze altijd beschuitjes in bed mochten eten en dat ze daarom een beschuitje op de kist van opa willen leggen. Misschien willen ze een eigen advertentie plaatsen. Misschien vinden ze iets héél stom en durven ze dat alleen tegen mij te zeggen omdat ze zien dat hun ouders er verdrietig van worden.
Ik sta naast ze en zorg ervoor dat ook zij gehoord en gezien worden.
En natuurlijk sta ik ook naast jou en jullie, de ouders van kleine kinderen. Ik vertel jullie vanuit mijn ervaring hoe je kinderen de uitvaart mee kunt laten maken, dat het misschien je eigen angsten zijn die je doorgeeft aan de kinderen. En vooral: dat we nu het verschil kunnen maken door kinderen te laten meemaken dat dood onderdeel is van het leven en dat dit ook een liefdevolle ervaring kan zijn.